Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ



ΠΟΥΛΙΑ

Σκέφτομαι τον καθημερινό θάνατο
την μηδαμινή δυνατότητα
να ξεγελάσω το χρόνο

Βλέπω την αταραξία σου
θυμάμαι το θυμάρι...

Υπάρχω σε ένα αδιάκοπο γλεντοκόπι
μπορώ και στο πιο ελάχιστο ακροθαλάσσι: να ονειρεύομαι

Είμαι οργασμός χωρίς ορμή
εσύ σκιά χωρίς σχήμα

Πουλιά χορεύουν σε βυθό
κι εγώ γελώ τις νύχτες



ΘΡΟΪΣΜΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Οι λέξεις μου χάνονται
στο κόκκινο των χειλιών σου
γίνομαι μαγικός ήχος
γλιστρώ από τα χέρια σου

Και εσύ όλο να δραπετεύεις
σε πέλαγος θλίψης

Δεν αφήνω ίχνη
χωρίς ενοχές σε πλησιάζω
Όπως το ελάφι την πηγή




ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ SCHWARTZ

Οι ψυχές μας είναι ακόμα εδώ
Προσευχές-σημαίες στα Αμπελάκια
μη μας ξεχνάτε
Ταξίδι άλλο να μη δούμε…
Χώρα μας, νήματα κόκκινα
Σφράγισαν τις ζωές μας
Αυτή δεν ήταν εκδρομή
Μα μια θυσία στο βωμό του Βάαλ
στα Τέμπη
Ασπρόμαυρο εργαστήρι απόγνωσης
Θα μείνουμε σε φιλόξενο τόπο
Πώς να σωπάσουμε το πένθος;
εδώ στα οχυρά των φιλελλήνων
διαχειριστές λύπης
στην άδεια στέρνα της αγάπης.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Κώστας Ψαράκης, "Παλιέ μου φίλε"



Ήρθε και με βρήκε καθώς κοίταζα τη θάλασσα
τρελαμένος
έπινε συνέχεια φραπέδες και κάπνιζε
(όπως κάναμε τότε)
και μου έλεγε αυτά που λέγαμε στα δεκαοκτώ μας
για τις γυναίκες και το θάνατο.

Βαθιά στα μάτια του ένας μου εαυτός
με κοίταζε κ΄ αυτός λησμονημένος κ’ άγνωστος
σα τον παλιό μου φίλο
χαμένοι κ οι δυό στις δίνες του χρόνου
και τη λησμονιά

Όλη νύχτα μιλούσε μιλούσε ,κάπνιζε ,έπινε φραπέδες
ήρθαν και τον μάζεψαν την επαύριο..