Ωραίος είναι ο θρίαμβος μα πόσο θα διαρκέσει
Ως πότε η άνοιξη με το θαύμα της
Ως πότε η έλξη του μεσημεριού και τα κρυφά μυστικά του νερού
Θα φεύγουν από μέσα μας; είμεθα σώματα από χέρια και χείλη
Κι επιθυμίες ακατανίκητες, σώματα προσευχόμενα
Υπάρχει στο κέντρο των σφαιρικών αυτών ονείρων ο νους
Γεμάτος άγνωστα συστατικά που ευωδιάζουν άνθη
Και νεότητα, που γίνονται ήχοι αρμονικοί κι άλλοτε κρότοι
Όμοιοι με δέντρου που τρεκλίζει απ' του αγέρα τα μαστίγια
Ή απ' της φωτιάς
Στου έρωτα την ανάσα κονιορτός το σώμα
Ευωδιάζει διχάζεται αναζητά
Με ερωτική μανία την ένωση του, όμως η νεότης του
Βέλος ανέρχεται στα ύψη λάμποντας
Εκεί το ατενίζουν έκθαμβα τα μάτια
Φωνές του θαυμασμού από τον άμετρο βυθό των ανθρώπων
Ανηφορίζουν
Κι εξέρχονται συνωστιζόμενες από τα χείλη
Όπως από τη μόνη θύρα σπιτιού πυρπολημένου
Έντρομοι και ατυχείς οι κάτοικοι φεύγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου