Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος, "Ως την άλωση"

ΩΣ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ

νὰ τὸν ἀλλάξει – τὰ βράχια του, καὶ τὸ γιαλὸ του,

καὶ τὰ κύμματα μὲ τὰ πυροφάνια, καὶ τὰ βουνὰ

μὲ τὶς ὀρθωμένες τους πλαγιές· ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου,

κι ἂς τρέχουν γύρω του γύπες καὶ μέσα του σκουλήκια.

Ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, καὶ ἄν τὸ θέλησα ἤ δὲν τὸ θέλησα

αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ιστορία· ἔπρεπε τάχα νὰ γεννηθῶ ἐδῶ

ἤ ἔπρεπε νὰ δώσω στὰ παιδιἀ μου μιὰ καινούρια πατρίδα,

νὰ πῶ: πᾶμε νὰ φύγουμε πρὶν πέσει ἡ σκεπὴ καὶ μᾶς πλακώσει

καὶ μείνουμε ἡ καταραμένη ράτσα, ἐρημόσπιτοι, σὰν τὶς νυχτερίδες,

σέρνοντας τὶς καρδιὲς μας ἀνήμπορα, ἀνάμεσα στους ξένους, στὰ ξένα. 

Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία, καὶ χαίρομαι ποὺ δὲν ἔτυχε σὲ μένα·

θὰ τύχει βέβαια κάποτε, ὅμως ὄχι στὰ χρόνια μας, ὄχι στὰ χρόνια τοῦ Βαγιαζήτ·

ἀπέχουμε περίπου δυὸ γενιὲς ὥς τὴν Ἄλωση ἤ τὸ Ἔδικτο τοῦ Μεδιολάνου,

κι ὥς τότε ὁ τόπος μου εἶναι δικὸς μου, κι ἂς εἲναι ἕνας βρώμικος τόπος,

γεμάτος νησιὰ μ᾽ ἐξορίστους καὶ πεινασμένα χωριατόπουλα,

καταχρηστὲς ἀνθύπατους καὶ μανιασμένα σκυλόψαρα.

Τὸ μέλλον ἀνήκει σ᾽ ἄλλους, σ᾽ ἐκείνους ποῦ μποροὺν και ὑπνωτίζονται·

τὸ παρὸν ἀνήκει σ᾽ ἄλλους, σ᾽ ὅσους λένε πὼς πρέπει νὰ πολεμήσουν·

ἐμένα μοῦ μένει ὁ τόπος μου, σιχαμερὸς ὅπως εἶναι

δὲν ἀξίζει πιὰ μήτε νὰ πολεμήσω γι᾽ αὐτόν, μὰ εἶναι

τὸ μόνο ποὺ μοὖ ἀπομεινε, κι ἄς τρίζουν οἱ γύπες τὰ νύχια τους,

κι ἄς πήζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἡ ἀποσύνθεση τῶν σκουλικιῶν.

Εὐτυχισμένε Κωνσταντίνε Δραγάτση, ἐσένα ποὺ σοῦ ᾽τυχε

ν᾽ ἀπαντήσεις στὸ ἁπλούστατο δίλημμα: πρόδωσε ἤ πέθανε,

χωρὶς νὰ ὑπάρχουν σύμμαχοι, ποὺ θὰ ᾽πρεπε ν᾽ ἀποφύγεις,

ἤ παρατάξεις, ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦσαν καὶ τὸ πτῶμα σου.

Από τη συλλογή: «Θ. Δ. ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΜΙΑ ΕΚΛΟΓΗ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ Γ.ΦΕΞΗ, ΑΘΗΝΑ 1963. (Προλογίζει ο Άρης Δικταίος)