Πρόσωπα σπαταλημένα ελαφρώς
με ανεμελιά και χάρη
μια εποχή που κατόρθωσε
ν’ αγγίξει μια συνετώς φυλαγμένη
πτυχή μας,
που χάθηκε κι αυτή
μαζί με όλα τ’ άλλα,
αφήνοντας μόνον την αθωότητά μας
ανεπιθύμητη φωτογραφία
μοναδική κληρονομιά στο μέλλον.
Από τη συλλογή «Χαμένο Κορμί», Μελάνι, Αθήνα,
2010
(Το ποίημα μάς το πρότεινε ο Παύλος
Παρασκευαΐδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου