Τζιουζέππε Ουνγκαρέττι, "Πέντε ποιήματα"

ΨΥΧΟΡΡΑΓΗΜΑ

Να πεθάνεις όπως οι διψασμένοι κορυδαλλοί

στον αντικατοπτρισμό

Ή σαν το ορτύκι

στους πρώτους θάμνους

αφού διασχίσει το πέλαγος

μη έχοντας πια διάθεση

να πετά

Μα όχι να ζεις θρηνολογώντας

σαν τυφλωμένη καρδερίνα

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Ύψωμα Τέσσερα, 23 Δεκεμβρίου 1915

Ολάκερη νύχτα

ριγμένος πλάι

σ’ έναν σφαγιασμένο

σύντροφο

με τα σφιγμένα

δόντια του

στραμμένα κατά την πανσέληνο

με το πρήξιμο

των χεριών του

να ’χει εισχωρήσει

μέσα στη σιωπή μου

έγραψα

γράμματα γεμάτα έρωτα

Ποτέ μου δεν υπήρξα

τόσο

προσκολλημένος στη ζωή

ΦΑΣΗ

Μαριάνο, 25 Ιουνίου 1916

Στράτα τη στράτα

Ξαναβρήκα

Το πηγάδι του έρωτα

Στον οφθαλμό

των χιλίων και μιας νύχτας

ξαπόστασα

Στους εγκαταλειμμένους κήπους

εκείνη σίμωνε

σαν περιστέρα

Μες στον αέρα

του μεσημεριού

που ’ταν σωστή λιγοθυμιά

της έδρεψα

πορτοκάλια και γιασεμιά

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΧΑΣΑ

Τα πάντα έχασα από την παιδική ηλικία

Και δε θα μπορέσω πια ποτέ

Σε μια κραυγή να βρω τη λήθη.

Την παιδική ηλικία έθαψα

Στα βάθη της νύχτας

Και τώρα, αόρατη ρομφαία,

Με χωρίζει από τα πάντα.

Θυμάμαι πως σκιρτούσα για σένα,

Και νά με τώρα χαμένος

Στης νύχτας το άπειρο.

Απελπισία που αδιάκοπα αυξαίνει

Η ζωή δεν είναι πια για μένα,

Έτσι που σκάλωσε στο λαρύγγι,

Παρά ένας βράχος κραυγές.

ΑΣΤΕΡΙ

Αστέρι, μοναδικό μου αστέρι,

Στην ένδεια της νύχτας, μονάχο σου,

Για μένα, τον μοναχό, λάμπεις,

Στην μοναξιά μου λάμπεις

Μα, για μένα, αστέρι

Που ποτέ δε θα πάψεις να φωτίζεις,

Πολύ λίγος ο χρόνος που σου δόθηκε,

Μου χαρίζεις ένα φως

Που την απελπισία εντός μου

Άλλο δεν κάνει παρά να ακονίζει.

Μετάφραση: Φοίβος Πιομπίνος

Από τη συλλογή «GIUSEPPE UNGARETTI - ΠΟΙΗΜΑΤΑ», Ίκαρος 2001