Ζακ Ντυπέν, "Πέντε ποιήματα"

Η ΥΔΡΙΑ

Ατέλειωτα να βλέπεις να υποφώσκει μια δεύτερη νύχτα

Μέσα από τούτη την ασάλευτη λαμπερή φωτιά

Που καμιά στάχτη δεν την μετριάζει.

Αλλά το στόμα στο τέλος, το στόμα γεμάτο χώμα

Και τρόμο

Θυμάται ότι αυτή είναι η φωτιά που καίει

Και οδηγεί στο ποτάμι τα κοπάδια.

ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Δεν ανήκουμε παρά στο μονοπάτι του βουνού

Που φιδογυρίζει κάτω απ’ τον ήλιο

Ανάμεσα στις φασκομηλιές και τις λειχήνες

Και ρίχνεται στη νύχτα, μονοπάτι της κορυφογραμμής,

Να συναντήσει τους αστερισμούς.

Αγγίξαμε κορυφές

Το όριο των καλλιεργημένων χωραφιών.

Οι σπόροι ανοίγουν μέσα στην γροθιά μας.

Οι φλόγες επιστρέφουν στα κόκαλά μας.

Ας ανέβει ο καπνός ενάντια στους ανθρώπους ως εμάς!

Στην ηλικία του ηφαιστείου

Ας απαντήσουν η άμπελος κι η σίκαλη!

Οι καρποί της έπαρσης, οι καρποί του βασάλτη

Θα ωριμάσουν κάτω απ’ τα χτυπήματα

Που μας κάνουν ορατούς.

Η σάρκα θα αντέξει όσα υπέφερε το μάτι,

Ό,τι δεν ονειρεύτηκαν οι λύκοι

Πριν να κατέβουν στη θάλασσα.

Η ΑΝΑΚΩΧΗ

Ο χρόνος θα γιατρέψει τα σημάδια των αγώνων μας,

Δίνοντας αιτία και στέγη στα κύματα του πυρετού μου.

Τον έχω πολεμήσει, κυνηγήσει κατά πόδας,

Στραγγαλίσει σε κάθε δεσμό,

Γεννήσει σε κάθε μας ρήξη.

Σήμερα πορευόμαστε μαζί,

Όπως το ποτάμι και της όχθης οι λεύκες.

Αυτά που κοιμούνται στη φωνή μου, τα σκυλιά,

Είναι πάντα λυσσασμένα.

ΑΡΧΙΚΟΝ

Σκόνη λεπτή, ξερή στον άνεμο,

Σε καλώ, σου ανήκω.

Σκόνη, κόκκο τον κόκκο,

Ας γίνει δικό μου το πρόσωπό σου,

Ανεξιχνίαστο μέσα στον άνεμο.

ΤΟ ΟΡΥΚΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Σ’ αυτή τη χώρα ο κεραυνός κάνει την πέτρα να καρπίζει.

Πάνω στις κορυφές που δεσπόζουν στα φαράγγια

Υψώνονται ερειπωμένοι πύργοι

Σαν φλογεροί πνευματικοί πυρσοί

Που τις νύχτες του δυνατού ανέμου

Στο αίμα του λατόμου ζωογονούν

Του θανάτου το ένστικτο.

Όλες οι φλέβες του γρανίτη

Θα λυθούν στα μάτια του.

Εμάς ποτέ δεν θα μας γιατρέψει η φωτιά,

Η φωτιά που μιλάει τη γλώσσα μας.

                                                  Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος