Ιγνάτης Χουβαρδάς, "Λεωφορείο παραθαλάσσιας διαδρομής"

                         

            Σ΄ ευχαριστώ λεωφορείο…

Σ’ ευχαριστώ λεωφορείο

που με τριγυρνάς

από θέρετρο σε θέρετρο,

κάθε μέρα μ’ ελάχιστο εισιτήριο,

χαίρομαι να σε απολαμβάνω,

τόσες ακρογιαλιές, ήλιους αλαβάστρινους,

ομπρέλες θαλασσινές,

γυναικόπαιδα να πηγαινοέρχονται στις πλαζ,

έγχρωμα κορίτσια να ανεβοκατεβαίνουν στις στάσεις,

κάποια να κάθονται στις διπλανές θέσεις

σα να μου λένε:  είμαστε τα πλάσματα των ποιημάτων σου.

          Βαθύ μεσημέρι στο κέντρο της πόλης

Το μεσημέρι ερημώνουν οι δρόμοι.

Με αναλογική ταχύτητα αυξάνουν οι ζητιάνοι κι οι μισότρελοι.

Η ζωή δείχνει το στρεβλό της πρόσωπο,

κι ο ήλιος, βουβός, μοιάζει ν’ αφαιρεί από όλες τις γωνίες της πόλης

τις κρυψώνες ομορφιάς.

Ή μάλλον ο ήλιος παραπλανά: σε μια γωνία,

μια σερβιτόρα σε ένα καφέ,

σφουγγαρίζει την είσοδο του μαγαζιού

καθαρίζοντας τ’ απόνερα της καλοκαιρινής βροχής που προηγήθηκε. Η σκούπα

        σα να διαπερνά

με την ορμή της

το σκυμμένο μπούστο της κοπέλας, τα γυμνά στήθη που χαμογελούν

κάτω από το μισάνοιχτο πράσινο πουκάμισο.

             Σχόλιο για το λάφυρο της μέρας

Αυτό που μένει συνήθως

δεν είναι αυτό που ψάχνεις

αλλά το εμφανώς κατώτερο

γήινο και χειροπιαστό,

μια μετρίου αναστήματος κοπέλα,

μαύρο μαλλί, πρόσωπο που θα μπορούσε να είναι υγρό και βαθύ αλλά δεν είναι,

μπλε φόρεμα,

ένα κορμί μεστό που αδυνατώ να

 προσδιορίσω

αν είναι όμορφο ή όχι,

βλέμμα χαμηλό με μια υποψία πράσινης αλέας στο βάθος,

μια νωχέλεια και αδεξιότητα στην κίνηση,

βαδίζει στον παραλιακό πεζόδρομο μαζί με τους γονείς της,

αμφιταλαντεύονται για μια ταβέρνα

αν πρέπει ή όχι να καθίσουν.