Νίκος Καρούζος, "Πενθήματα"

ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΥΠΝΟΣ

Χυμένη η καρδιά μου στο θαυμαστό ηλιοβασίλεμα.

Πόσες φορές συλλογιστήκαμε τη νηνεμία

του πάθους και του πόνου μέσα μας;

Ω σοβαρά και ιδεώδη χρώματα!

Πέρα στη δύση έχουν λιώσει τα βουνά

μόλις που διαγράφονται στον καμβά του αέρα

και μονάχα οι αιθέριες γραμμές τους βαυκαλίζονται

στο βεβαιότερο έρωτα της παρουσίας.

Ο πόνος απ’ τη μεριά του είναι ήσυχος

κι ατάραχο το πάθος

οι φιόγκοι της φωτιάς στα ξύλα του χειμώνα.

ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΟΥΣ

Όταν έρχονται κείνες οι πρωινές ώρες

οπού νομίζεις κ’ έχουν απέραντη φρεσκάδα

στο θερινό παιχνίδι του θηλυκότερου

ήλιου και της νικήτριας σκιάς

όλα μαζί τα πράγματα σου λένε: Χανόμαστε!

Ώρες, αλήθεια, για να νιώσεις μονάχος σου

το μεγαλείο της μύγας που ξαναρχίζει

τους πειναλέους κύκλους

αμέτρητους

ολότελα σα να λείπει ο κόπος

ή να νιώσεις τις φωνές των ανθρώπων από γύρω

σαν αβέβαιες ειδήσεις

ακαθόριστες

από κάποια βρύση λαλητική τρεχούμενες.

Πρωί-πρωί τα ξεφτίσματα του κόσμου.

Στέκω σε φοβερά δευτερόλεπτα.

Κι όταν ανθίσει ο αμνός ολούθε στο κορμί του

μαχαίρι φανερώνομαι.

ΟΤΙ ΑΝΕΒΗ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΥΡΙΔΩΝ

                             (Ιερεμίας θ΄, 21)

Καίει τ’ αλώνι ως το πέρα μεσημέρι

κι ο ήλιος είναι σπαθί ζεματισμένο.

Καίνε οι καβαλίνες απ’ τα ζώα στα χωράφια

και πιο πολύ στην άκρα σιωπή της

καίει η μέλισσα βαθιά στο άνθος.

Πατούμε στο χώμα σημαίνει

πατούμε πάνω στους νεκρούς

στην όχθη μας τη σταύρωση.

Ξάφνου η αστραπή τινάχτηκε κραδαίνοντας

το μπλάβο σταφύλι τ’ ουρανού.

Δε λυγίζει τίποτα.

Κι ας είπα το στήθος ηλιογέννητο.

Δε λυγίζουν τα δέντρα κι ο αέρας αλύγιστος

ούτε βρύση να γίνω ούτε φλάουτο

το νερό δε λυγίζει και ο ήχος.

Κάθε μέρα ευθεία

κάθε νύχτα τεντωμένη

ο καημός ένα τόξο πανάρχαιο

κι ο θεός ακαμψία.

Με το μαύρο η πλατειά σου ανθοφορία

κόσμε που ντύθηκες αϊτός

τα φυλλώματα και τ’ άστρα.

Με το μαύρο η αίγα και το πρόβατο

η ρίζα με το μαύρο

καθώς ανοίγω τους καρπούς και χύνεται μελάνι.

Μ’ ένα πόδι τα οράματα.

Μέρα και νύχτα ο αέρας είν’ αθέατος.

Περιμένω τ’ αστέρια σε γαλάζια λεπτότητα.

Πώς θα ’θελα ν’ αχτιδοβολήσουν τ’ άντερά μου!

Η ερημιά που ξέρουμε δεν είναι του θανάτου.

Χαράματα και χάθηκαν τ’ αστέρια.

Στο δέντρο χύθηκαν αιφνίδια πουλιά

τη σιωπή του για να λαμποκόψουν.

Ενάρετος που είναι ο πορτοκαλιώνας.

Τα δέντρα χαίρονται μέσα τους απ’ τη ζωή της τσιμουδιάς.

Ελευθερία· στερέωμα της σιωπής.

Ομοιόμορφο νεκροταφείο των προβλημάτων.

Αναρρίχηση στο Αθώο Γεγονός.

Φωνή χαράς ανάερη ωσάν μεταξοχάρτι.

Κάποιος θα μηρυκάζει αόρατη χλόη

στ’ αγγελοχώραφα.

Γιατί τους φοβηθήκαμε τους μύθους;

Η νόηση μοιάζει με παγοθραυστικό.

Το αίσθημα με πολλές σημαίες.

Η θέληση – πάλι – φαίνεται

σαν κάποια εποχή του Είναι.

Μα η καρδιά δεν έχει τ’ όμοιο της.

Την ώρα που χρυσίζει η μελαγχολία

και μπαίνει ο θεός

στον κήπο του τον άνθρωπο

αλίμονο αν εξοκείλω στα μάτια μου.

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε

παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων

ή έστω μνημόσυνα.

Όταν δεν έχετε

μαντέψει τη δύναμη

που κάνει την αγάπη

εφάμιλλη του θανάτου.

Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα

χωρίς να τον βασανίζετε

τραβώντας ολοένα το σπάγκο.

Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια

ο Νοστράδαμος.

Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά

στην Αποκαθήλωση.

Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.

Αν δεν αγαπάτε τα ζώα

και μάλιστα τις νυφίτσες.

Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα

οπουδήποτε.

Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani

τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος

χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του

γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν

κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά

ενοχλώντας το σύμπαν.

Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.

Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.

Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα

είναι μάλλον η εποχή μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ

ΧΡΩΜΑΤΑ.

Μη με διαβάζετε

όταν

έχετε

δίκιο.

Μη με διαβάζετε όταν

δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…

Ώρα να πηγαίνω

δεν έχω άλλο στήθος.

Από τη συλλογή «Πενθήματα», (1969), που περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση «Νίκος Καρούζος - Τα ποιήματα Α΄ (1961-1978)», εκδ. Ίκαρος (ε΄ έκδοση 2013).