Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Μαρία Πατακιά, "Βηματιστές του χρόνου"




Η ΟΜΟΡΦΙΑ


Δεν μας προσφέρεται η ομορφιά.
Μας αφήνει μόλις να μαντέψουμε
την αμείλικτη δύναμή της
μας τριγυρίζει οριοθετώντας
το αδύνατο
μας παραφυλάει στις γωνίες
του ανεπανόρθωτου
πολιορκεί τις αφύλαχτες πύλες
των ενστίκτων
αποδομεί το συνειδητό
απορροφά όλα τα χρώματα
αρθρώνει καθαρά τη σιωπή.




ΠΤΩΣΕΙΣ


Πεσμένα στήθη, πεσμένα μάγουλα
πέφτουν τα μούτρα μας
με το πέρασμα του χρόνου
από ντροπή.




HOMMAGE A DALI


Μεγάλη κινητικότητα
στα πάνω διαμερίσματα
του μυαλού.
Κατατροπώθηκε η λογική
από αλαλάζοντα εισβολέα.
Τρέχει πανικόβλητη
να ανασυντάξει τις δυνάμεις της
να βρει για υποστήριγμα,
δεκανίκια υψηλής ανάλυσης
Εις μάτην.
Καραδοκεί στη γωνία το όνειρο
να την αρπάξει απ’ τα μαλλιά,
να την ακινητοποιήσει 
ενώ καταφθάνει
με τριγμούς και ιαχές,
κατακτητής και αήττητος 
ο τροπαιούχος Έρωτας.




ΒΗΜΑΤΙΣΤΕΣ*


Μετριούνται οι αποστάσεις
με τους βηματισμούς της σιωπής
που τους σταματούν σποραδικά
αμήχανες λέξεις, εκποιημένες,
φρουροί στη στοά των ειδώλων
όπου προβάρουν τη γύμνια τους
οι αντικατοπτρισμοί.




Από τη συλλογή «Βηματιστές του χρόνου», Μελάνι 2016
* Βηματιστές: Επιφορτισμένοι στον Μακεδονικό στρατό να μετρούν με βήματα τις αποστάσεις που διανύονταν.
– Aπό την έκθεση Μ. Αλέξανδρος στο Λούβρο.


Πρόσκληση

Οι Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
το ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟ ΙΔΕΩΝ
ο ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ
και η Αλυσίδα Πολιτισμού ΙΑΝΟS
σας προσκαλούν

το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016 στις 7.30 μ.μ.
στο ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟ ΙΔΕΩΝ,
Θεσσαλονίκης 67 στη Βέροια

στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής
της Μαρίας Πατακιά
«Βηματιστές του χρόνου», εκδόσεις Μελάνι 2016

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Γιάννης Ναζλίδης
Βασίλης Δασκαλάκης, ποιητής
Παύλος Παρασκευαΐδης, ποιητής
Ιωάννα Αβραμίδου, μεταφράστρια

Μουσική συνοδεία: Γιάννης και Φωτεινή Γεωργουδάκη

Η Μαρία Πατακιά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Paris 2, στο Παρίσι. Εργάζεται στις Βρυξέλλες ως Νομική Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και είναι πρόεδρος του ελληνικού πολιτιστικού συλλόγου στο Βέλγιο, ΚΥΚΛΟΣ. Μοιράζει τον χρόνο και τα ενδιαφέροντά της μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΛΑΝΙ, Σκουφά 71Α ΑΘΗΝΑ, Τ.2102103641638, www.melanibooks.gr 
ΕΚΚΟΚΚΙΣΤΗΡΙΟ ΙΔΕΩΝ, Θεσσαλονίκης 67 ΒΕΡΟΙΑ, τηλ. 6972440721, www.ekkokkistirio.gr 
ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ, http://www.ppirinas.blogspot.gr 
IANOS Αλυσίδα Πολιτισμού, Αριστοτέλους 7, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, www.ianos.gr

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Νίκος Βαρδάκας, "Νοσταλγία"




ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Κάθε λέξη που ταξιδεύει, από τη σιωπή
που μας χωρίζει είναι μια ανάμνηση που
περιμένει.
Μια φωτογραφία είναι η έρημος, που στην όαση
της τα καραβάνια μας ξαποσταίνει. Αυτή που στην
τσέπη μου κρυμμένη γοργά το κενό της ψυχής μου
γοητεύει.
Οι αλήθειες που φωλιάζουν με χρώματα, αποτυπώθηκαν
με την ένωση των ψυχών. Μακριά μας βαδίζει το ψέμα
μέχρι το πέταγμα των δειλών..




ΨΕΜΑΤΑ

Επέστρεψες απ’ την πλάνη σου, στην γη της αλήθειας.
Νωχελικά σύννεφα γέλιου ταξιδεύουν στο πρόσωπο
σου σύροντας υποψία βροχής.
Οι σταγόνες της θωπεύουνε κάθε σπιθαμή απορίας μου
σαν το τραίνο της αθωότητας σου που χάθηκε στον ορίζοντα.
Ψέματα, μόνο ως λόγια πείθουνε την άδεια καρδιά σου.
Ποτέ δεν αποδέχτηκες την ρίζα του δέντρου που φύτρωνε
μέσα σου.
Αυτού που οι καρποί στα κλαδιά σου, είναι το μήλο της Εύας.
Δαγκώνεις κάθε φορά, και η αμαρτία σαν κύμα γλείφει την
αμμουδιά της ματαιότητας σου.
Ψέματα, ψέματα..




Από τη συλλογή «Νοσταλγία», Διάνυσμα, 2016 (μορφή e-book)

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

"Όταν η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της ζωγραφικής..." - Ένα θεατρικό αναλόγιο




«Όταν η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της ζωγραφικής…», ήταν ο τίτλος του θεατρικού αναλογίου που διοργάνωσε το εργαστήριο ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Αρώνη, το βράδυ της Παρασκευής 16 Σεπτεμβρίου 2016, στο café ΜcOza, στη Βέροια, με την ευκαιρία της έναρξης των δραστηριοτήτων του για την ακαδημαϊκή περίοδο 2016 - 2017.



Στην καλλιτεχνική αυτή παρέμβαση, η οποία είχε την υποστήριξη του Ποιητικού Πυρήνα, τα έργα ζωγραφικής του εργαστηρίου «συνομίλησαν» με κείμενα λογοτεχνών, μέσα από τη διαδικασία της εκφραστικής ανάγνωσης, που υποστηρίχτηκε από τους ίδιους τους λογοτέχνες, αλλά και από νέους περφόρμερ σε ένα δρώμενο με άξονα τη δημιουργική σύνδεση λόγου και εικόνας.
Στο θεατρικό αναλόγιο διαβάστηκαν κείμενα της Κούλας Αδαλόγλου, του Βασίλη Δασκαλάκη, του Δημήτρη Καπετανάκη, του Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα, του Σούλη Λιάκου, του Νίκου Μανούδη, του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου και του Παύλου Παρασκευαΐδη.




Σε όλους τους τοίχους του café υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής τους οποίους είχαν φιλοτεχνήσει οι:
Σμαρώ Αθανασιάδου Μαίρη Αλεκόζογλου, Τατιάνα Αμοιρίδου, Τίλντα Αμπαστάδο, Όλγα Αναστασιάδου, Κοραλία Βαρελοπούλου, Μαρίνα Γαβριηλίδου, Όλγα Γιαμά, Ρινέτ Γιωσαφάτ, Μάριος Δασκαλάκης, Νεφέλη Δέτσικα, Τζένη Λάγαρη, Ευαγγελία Καΐκη, Δώρα Καλόνικου, Νεκταρία Καράλη, Παναγιώτης Καρανάσιος, Γιάννης Κουκουτέγος, Ουρανία Μανουσαρίδου, Σωτήρης Μάντζος, Δώρα Μουρατίδου, Αλεξάνδρα Μπαλτζή, Μαριλένα Μπιτζάνη Σοφία Ναλμπάντη, Δάφνη Παπαρέντη, Λίλα Σιδηροπούλου, Ευτυχία Σοφιανίδου, Μαργαρίτα Σπάτα, Ελένη Συλίβριλη, Μαρία Τασιοπούλου, Μελετινή Τσίλη, Χρύσα Φιλίντατζη, Γιάννης Φωτόπουλος και Μαρία Χειμωνοπούλου.




Το δρώμενο, το οποίο προλόγισε με έναν σύντομο χαιρετισμό του ο Κωνσταντίνος Αρώνης, εξελίχθηκε σταδιακά σε όλους τους χώρους του café ΜcOza, ξεκινώντας κατά έναν συμβολικό τρόπο από τη σκάλα, συνεχίζοντας έπειτα στον πρώτο όροφο, για να καταλήξει στο ισόγειό του.




Με την κίνησή τους, η Χάρις Αρώνη και η Νίκη Χριστοφορίδου, ζωντάνεψαν εντυπωσιακά τη συνομιλία κειμένων και πινάκων, κάνοντάς την να πάλλεται στα μάτια του κοινού.
Ο Μάριος Δασκαλάκης χρωμάτισε μουσικά το δρώμενο με τις νότες του σαξοφώνου του, ενώ η επιμέλεια παρουσίασης και η σκηνοθεσία της εκδήλωσης ήταν της Αλεξάνδρας Μυλωνά.












Φωτογραφίες: Γωγώ Αναστασιάδου

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Δέσποινα Φλουρή, "Memento Mori"




Memento Mori


Κοιτά ατάραχος τον άντρα που μέσα σ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια του θανάτου βρίσκεται ξαπλωμένος στο περίτεχνο περσικό χαλί. Το είχε αγοράσει πριν μερικά χρόνια από έναν έμπορο με μαύρα μάτια και λευκά μαλλιά. Ή μήπως ήταν το αντίστροφο; Σκύβει πάνω απ’ τον νεκρό και κοιτάζει το πρόσωπο του, με τη γνώριμη εκείνη ουλή στο δεξί μάγουλο. Στο χέρι του κρατά ακόμη γερά το μικρό περίστροφο. Σηκώνεται και κοιτά τη γυναίκα του που κλαίει· δείχνει γερασμένη. Είναι γερασμένη. Το κάποτε λευκό της φόρεμα έχει πια ανεξίτηλα στιγματιστεί με το κόκκινο, το χρώμα του θανατηφόρου πάθους. Τα μαλλιά της είναι ανάκατα και τα μάτια της πρησμένα και θολά. Λες και κάθε ίχνος ζωής είχε στραγγίξει από μέσα τους στη θέα του νεκρού.
Στρέφει και πάλι το κεφάλι του προς το σώμα του άντρα πάνω στο περσικό χαλί. Η μόνη παραφωνία στο όλο σκηνικό είναι η υποκρισία της κόκκινης γραβάτας. Σφιχτή σαν θηλιά γύρω απ’ το λαιμό, να συμβολίζει την καλαισθησία της αγχόνης. Κόκκινη, χλευάζοντας τη ζεστασιά του αίματος, ταράσσοντας την ψυχρή γαλήνη του θανάτου. Όλα τ’ άλλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι: τελείως λάθος. Το παλιομοδίτικο ρολόι τσέπης βρίσκεται σπασμένο δίπλα του. Είναι ασημένιο κι ένας φοίνικας δεσπόζει σκαλισμένος στο καπάκι, με τα φτερά του ανοιχτά. Η αλυσίδα έχει από καιρό σκουριάσει. Ο δείκτης έχει αιωνίως παγώσει στο νούμερο οκτώ. Ή μήπως είναι το ζαλισμένο άπειρο; Λεπτοδείκτης δεν υπάρχει.
Σκύβει και σηκώνει μ’ ευλάβεια το ασημένιο ρολόι με τη σκουριασμένη αλυσίδα. Το βάζει στο σακάκι του. Γυρνά προς τη γυναίκα που τώρα κάθεται στον καναπέ με το κεφάλι κρυμμένο μες τα χέρια της. Την κοιτάζει έντονα κι ωστόσο εκείνη δε δείχνει να αντιλαμβάνεται την παρουσία του. Τα μάγουλα της αυλακώνουν δάκρυα, το ξέρει κι ας μην τα βλέπει. Το κορμί της δεν συνταράσσεται από λυγμούς, μα υποφέρει. Τα μακριά κόκκινα νύχια της έχουν βυθιστεί στη σάρκα των χεριών της. Η άγνοια της τη βασανίζει, κι η άγνοια της άγνοιας της εκείνης τη σκοτώνει. Είναι περίεργη η φύση του ανθρώπου· η γνώση τον μαστιγώνει κι η άγνοια τον σταυρώνει. Το ερώτημα ωστόσο είναι απλό: ποιο απ’ τα δύο τελικά θα τον σκοτώσει; Ή ίσως είναι καταδικασμένος να υπομένει αέναα το μαρτύριο τούτο· δίχως να προσμένει τη λύτρωση, δίχως καν να γνωρίζει την ύπαρξη του ίδιου του μαρτυρίου.
Το παραπάνω γεννά αμέσως ένα επιπλέον ερώτημα: ποιος είναι που υποφέρει περισσότερο; Εκείνος που γνωρίζει από πού προήλθαν οι πληγές στην πλάτη κι οι τρύπες στα χέρια και τα πόδια του ή μήπως αυτός που το αγνοεί; Κι έτσι ξεκινά ο διαγωνισμός ανάμεσα στις δυο ασυμβίβαστες φιγούρες: στη γυναίκα με τα γκρίζα μαλλιά που κλαίει για το νεκρό της άντρα και στο νεαρό με την ουλή στο δεξί μάγουλο που την κοιτά καθώς στέκει πίσω απ’ τον νεκρό, αόρατος στα μάτια της. Κι οι δυο φέρουν την ουλή στο δεξί μάγουλο· μονάχα η μία είναι ορατή. Κι εφόσον οι δυο μορφές είναι ασυμβίβαστες κι αναπτύσσονται παράλληλα στο χρόνο, τότε η σύγκρουση τους είναι αδύνατη. Ταυτόχρονα και οι δύο εκτείνονται επ’ άπειρον – χωρίς πάντα να έρχονται σε επαφή – σκιαγραφώντας το «όλον». Μπορούμε συνεπώς να μιλάμε για ευγενή άμιλλα μεταξύ γνώσης και άγνοιας, μεταξύ ορατού κι αόρατου;
Υπάρχει ωστόσο κι ένα απειροελάχιστο κενό, που επίσης εκτείνεται επ’ άπειρον, εκεί όπου πλησιάζουν τρομακτικά χωρίς όμως ν’ αγγίζονται οι προαναφερθείσες οντότητες (αν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει έτσι). Σ’ αυτό ακριβώς το κενό είναι που βρίσκεται ο πίνακας πάνω από το τζάκι, ο πίνακας στον οποίο κάρφωσε τα μάτια του ο αυτόχειρας δευτερόλεπτα προτού πατήσει τη σκανδάλη. Ο άνδρας του πίνακα βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού. Κρατά έναν βράχο, μια τέλεια σφαίρα (αν κάτι τέτοιο μπορεί πράγματι να υπάρξει), που έχει ήδη αρχίσει να κυλά και πάλι προς τη βάση του βουνού, ακολουθώντας το ακατανίκητο ένστικτο της βαρύτητας. Στο λαιμό του άντρα – που ονομάζεται Σίσυφος – διακρίνεται μια στιγμιαία κόκκινη πινελιά (ίσως δεν είναι παρά απροσεξία του καλλιτέχνη ή ίσως είναι μια κόκκινη γραβάτα).
Επανερχόμαστε στον νεαρό με την ουλή στο δεξί μάγουλο, που αυτή την χρονική στιγμή κοιτά  απ’ το παράθυρο το φως να χάνεται. Αυθόρμητα σφίγγει τον κόμπο της γραβάτας του, εκείνης με το περιπαικτικό και παράφωνο χρώμα. Όταν ξαναγυρίζει να κοιτάξει τη γερασμένη γυναίκα με τα γκρίζα μαλλιά, στη θέση της βρίσκεται μια νεότερη με μαλλιά πλούσια και κατάμαυρα. Ο νεκρός έχει χαθεί. Κοιτά τον πίνακα στον τοίχο· ο Σίσυφος βρίσκεται τώρα στη βάση του βουνού. Memento Mori… τι ψέμα κι αυτό! Η συνήθεια είναι αιώνια. Κι ο άνθρωπος είναι συνήθεια.


Δέσποινα Φλουρή



Στην εικόνα: "The torture of Sisyphus", έργο της Νιόβης Καφαντάρη

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Όταν η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της ζωγραφικής…




Το εργαστήρι ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Αρώνη, με την ευκαιρία της έναρξης των δραστηριοτήτων του για την ακαδημαϊκή περίοδο 2016 - 2017, διοργανώνει θεατρικό αναλόγιο

την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016,
ώρα 21:00
στο café ΜcOza, στη Βέροια

Έργα ζωγραφικής του εργαστηρίου «συνομιλούν» με κείμενα ποιητών και συγγραφέων, εκδομένα ή ανέκδοτα, μέσα από τη διαδικασία της εκφραστικής ανάγνωσης, που υποστηρίζεται από τους ίδιους τους λογοτέχνες, αλλά και από νέους περφόρμερ, σ’ ένα θεατρικό αναλόγιο, με άξονα τη δημιουργική σύνδεση λόγου και εικόνας.

Στο θεατρικό αναλόγιο θα διαβαστούν ποιήματα και αποσπάσματα θεατρικών μονολόγων της Κούλας Αδαλόγλου, του Βασίλη Δασκαλάκη, του Δημήτρη Καπετανάκη, του Δημήτρη Καρασάββα, του Σούλη Λιάκου, του Νίκου Μανούδη, του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου και του Παύλου Παρασκευαΐδη.

Διαβάζουν η Χάρις Αρώνη και η Νίκη Χριστοφορίδου
παίζει μουσική ο Μάριος Δασκαλάκης
σκηνοθετεί η Αλεξάνδρα Μυλωνά

Με την υποστήριξη του Ποιητικού Πυρήνα
στον πάντα φιλόξενο χώρο του café McOza
Μητροπόλεως 40 Βέροια




Στην εικόνα: έργο της Όλγας Γιαμά, από την έκθεση 

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Ποιητικός Πυρήνας στον Λέντα (χαράματα Κυριακής 21/8/2016)




Υπήρχαν κιονόκρανα χωνεμένα στην παλιά την εκκλησία του Αη-Γιάννη, και η υπόσχεση για ένα νέο αντάμωμα,
η βούληση να δούμε τον ήλιο να καταλύει τα σκοτάδια ευχαριστημένος που ανατέλλει ακούγοντας ποιήματα και τραγούδια γραμμένα για κείνον.
Υπήρχαν οι φίλοι που καθότανε στα σπαράγματα του αρχαίου Ασκληπιείου και της τρίκλιτης βασιλικής με τον αέρα κάπου κάπου να μας φέρνει λόγια από δεήσεις αιώνων.
Κι οι φίλοι συγκινημένοι επειδή αντάμωσαν μετά από καιρό σε στιγμές γεμάτες μέθεξη κι αγάπη. Απαγγέλοντας ποιήματα και τραγουδώντας ριζίτικα και τραγούδια καμωμένα από φως.

Πέρασαν 20 χρόνια από τότε, το μέρος όμως συνεχίζει να χαρίζει την σαν άνυδρη πέτρα δύναμή του.

Πέρασαν και πέντε χρόνια από τότε που ακούστηκε η φράση Ποιητικός Πυρήνας.
Χαράματα Κυριακής 21/8/2016.
Λέντας Ηρακλείου Κρήτης
Με ένα θερμό ευχαριστώ σε όσους προσήλθαν.