Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

Max Ritvo, "Αιώνες"





                                      ΑΝ ΚΑΙ


Σου έχω μιλήσει για τον παράδεισο –
εννοούσα απλά
ότι τα μάτια είναι ήλιοι που βλέπουν·
η όραση είναι των προσώπων ο νευρικός, απολαυ-
      στικός Κύριος.

Κάθε που σ’ ακούω ξεγυμνώνομαι.
Όταν φιλώ τον αστράγαλό σου, φιμώνω μια μάντισσα.
Η μάντισσα μιλά από τον λόφο του αστραγάλου
      σου.





                        ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΕΛΑΣΑ


Επαναλαμβάνεις τη λατρεία με αλλόκοτη, λαβυ-
      ρινθώδη πολυπλοκότητα
μέχρι να γίνει ένστικτο.
Τα ένστικτά σου μπερδεύουν όπως το πέταγμα.
Τα ένστικτά σου είναι σαν το κυμάτισμα χιλίων
      νεύρων
σε χίλια φτερά.

Ό,τι κάνεις είναι ένστικτο λατρείας.
Μπορείς μοναχά να καταπιείς και στους δύο λά-
      ρυγγές μας ταυτόχρονα.

Το τετράδιο ζωγραφικής γεμίζει αγάπη, ξανά και
      ξανά.
Γυρίζεις τις σελίδες αφήνοντας κόκκινα στίγματα.
Είναι το πιο βλακώδες και συνεκτικό φυλλοσκόπιο
      που έχει υπάρξει.
Είναι το πιο όμορφο αντικείμενο που έχουν δει τα
      μάτια μου.
Ένα φυλλοσκόπιο ερωτευμένου ουρανού,
το φυλλοσκόπιο της αληθινής αγάπης.

Έλα πίσω, το φαγητό αυτό είναι αηδία,
αυτά τα κινούμενα σχέδια κλαψουρίζουν.

Λάτρεψέ με να κοιμηθώ πριν ο ύπνος με λατρέψει
      με τους δικούς του όρους.





                          ΟΠΩΣ Η ΕΥΑ


Κρατώ το σώμα απ’ το οποίο φύτρωσα·
το πλευρό σου είναι ο λάκκος μου.

Είμαι ένα ημισέληνο στεφάνι από φύλλα·
ο αφαλός σου εκπνέει αυτές τις λέξεις.





                         ΓΕΛΑΩ ΑΚΟΜΑ


Όταν κολακεύεται, το πρόσωπό σου είναι
σαν πινέλο βουτηγμένο στο χρώμα της ζωής
που άξαφνα το έβαλαν κάτω από μια δέσμη
      καθάριο νερό που εκρήγνυται.





         ΣΥΜΠΑΝ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ
                         ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ


Μου δόθηκε ανταμοιβή:
Εσείς οι δύο θα επιλέξετε
πού θα αναπαυθώ.

Είμαστε τρεις γλυκύτατοι κυνηγοί με το βλέμμα
      καρφωμένο
στον ποτισμένο με λίπος βούρκο.

Στο βάθος κάθε τρύπας από σφαίρα
αναζητούμε τον φακό του γυαλιού

που θα ανατίναζε το είδωλο
της λείας μας.

Είναι ένα χαστούκι δυνατού αέρα.
Κοιτάμε ψηλά
το ιλαρό φεγγάρι.

Πέφτω κάτω στη λευκή λάσπη.

Όταν η αναπνοή παίρνει να γίνεται άρρυθμη,
γαργαλήστε με, πολυαγαπημένοι μου –
προκειμένου η αρρυθμία να σαστίσει.




Μετάφραση:
Jazra Khaleed & Ελένη Μπούρου




Από τη συλλογή «Αιώνες», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2016.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου