Κώστας Κουτρουμπάκης, "Καλή λευτεριά"

Καλή λευτεριά


νύχτα
το κλάμα στον θάλαμο νεογνών
το τίναγμα της μάνας

ο συριγμός της οβίδας

χρήμα γκαστρωμένο
πόσο σκοτάδι
ακόμη θα γεννήσεις



                    Κώστας Κουτρουμπάκης

Ο Κώστας Ι. Κουτρουμπάκης γεννήθηκε το 1969. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, συγγραφέας και μουσικός. Από τις εκδόσεις Ενύπνιο κυκλοφορούν τα βιβλία του Ο Μαραγκός (2018) και Οι Κάποιοι (2021). Το 2019 αναρτήθηκαν σε διαδικτυακή πλατφόρμα τα Γεφύρια του, πρότζεκτ με οργανικές συνθέσεις και μουσικές πλαισιώσεις ποιητικών κειμένων. Από τις εκδόσεις Ενύπνιο κυκλοφορεί επίσης και η τελευταία του δουλειά, η Vox (2023), μουσικό αναλόγιο ποιητριών της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για αναγνώσεις ποιημάτων, για κάθε ένα από τα οποία έχει γραφεί –ως ανταπόκριση– ένα πρωτότυπο μουσικό κομμάτι, μια μορφή μουσικοποιητικής στιχομυθίας.

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Stanley Arthur Devon (1907-1995): «Royal Air Force Bomber Command, 1942-1945».

A 12,000-lb MC deep-penetration bomb (Bomber Command executive codeword 'Tallboy').

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Μαρία Σκουρολιάκου, "ΜικροΓραφές"

Μες στων γκρεμνών την άκτιστη ηχώ
γράφουν συνθέσεις τα πουλιά
κι ακοίμητα νερά
λέξεις μιλούν αρχέγονες.

Από την ενότητα «Τέθριππα»

                       *   *   *



Κάθε Γενάρη άνεμος μέλλοντος φυσά
κι όλο ένα «θα» βεγγαλικό εκρήγνυται
σε χίλια άστρα μυστικά
που ζωγραφίζουν ένα καλεντάρι.

Από την ενότητα «Ιερή Γεωγραφία»

                       *   *   *



Δεν θα σε συγχωρήσω
ότι να κάμεις μπόρεσες
τον ποταμό μου λίμνη.

Από την ενότητα «Ανθρώπων Μέτρα»

                       *   *   *



Στον δικό σου λαβύρινθο
μην κάμεις το λάθος
και δώσεις ποτέ σε άλλον τον μίτο.

Από την ενότητα «Λάμπα Θυέλλης»

                       *   *   *



Όταν τα χέρια λησμονούν τις αγκαλιές
είναι οι άγγελοι που ’χασαν τα φτερά τους.

Από την ενότητα «Το Πυρ το Εσώτερον»

                       *   *   *



V
Οι μέρες, λέξεις σ’ άγριες δημοσιές.
Ανθρώπινοι συρμοί κορμιά ληγμένα
και οι πεινασμένοι να τρυγούν
αμέτρητους λωτούς.

Από την ενότητα «Επι-Πτώσεις»

                       *   *   *



Να ’ρχεσαι πλάι μου
μ’ όλες τις λέξεις αναμμένες.
Ποιήματα να γράφω
στις σελίδες του κορμιού σου.

Από την ενότητα «Ερωτινό Συντακτικό»

                       *   *   *



Ρυτίδες δεκαπεντασύλλαβες.
Πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη Εκατονταπυλιανή το βιός τους.


                       *   *   *


Κοντά στις εκβολές
θεριεύει ο ποταμός.
Εκεί που νιώθει πως τελεύει.

Από την ενότητα «Προς Δυσμάς»

 

Από τη συλλογή «ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Η Μαρία Σκουρολιάκου γεννήθηκε στην Τιθορέα Φθιώτιδας.

   Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε ως Διευθύντρια. Σπουδάστρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Παρακολούθησε πρόγραμμα Δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

   Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, της UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά της, άρθρα και δοκίμια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και διαδικτυακά και στην Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά.

    Το ποιητικό της έργο έχει κριθεί από εξαιρετικούς κριτικούς.

    Έχει βραβευτεί με το βραβείο «Μάρκου Αυγέρη» της Ε.Ε.Λ το 2017, για την ποιητική της συλλογή «Χρώμα Αύριο». Έχει λάβει το Α΄ Πανελλήνιο βραβείο της Π.Ε.Λ. για το ποίημα «Μάνα», καθώς και άλλα πανελλήνια Βραβεία.

Ποιητικό έργο:

«Αντίδωρο καρδιάς», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 1999, 2005, 2011.

«Δακτυλικά αποτυπώματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.

«Ακάθιστος λόγος», Αυτοέκδοση, εκδ. Λαμιακός Τύπος, 2008, Β΄ εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Χρώμα Αύριο», Αυτοέκδοση, Λαμιακός Τύπος, 2015, Β΄ έκδ. 2022.

«Χρώματα του Αναστάση», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

«Σώμα του Χρόνου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2021.

«ΜικροΓραφές», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2024.

Παραμύθι:

«Το αστεράκι του Μάριου», εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, 2020.

Ομάρ Καγιάμ, "Ρουμπαγιάτ"

Τη μέρα την αυριανή αφού κανένας δεν σού τάζει,

εσύ με τη βαριά καρδιά γλέντα λοιπόν στη φεγγαράδα

και πίνε αχόρταγα καλό κρασί. Μπορεί ένα μεσονύχτι

να ψάχνει το φεγγάρι να μάς βρει, και να ’μαστε φευγάτοι.

҉

Να μην αφήνεις σύννεφο κακοκεφιάς να σε τυλίγει,

κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ’ αναίτιας λύπης την ομίχλη.

Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι,

μέχρι που ο πηλός τής γης να ζυμωθεί με τον πηλό σου.

҉

Εσύ, που ακόμα κι άγρια ρόδα ζήλεψαν τα μάγουλά σου,

που βγήκε η όψη σου η χυτή από καλούπι πορσελάνης,

τις πλάνες σου έριξες ματιές στον βασιλιά τής Βαβυλώνας,

κι έχασε πύργους, άλογα, τρελούς, και τη βασίλισσά του.

҉

Αυτός ο θόλος τ’ ουρανού, που μάς σκεπάζει σαστισμένους,

είναι σαν θέατρο σκιών που μαγικό στριφογυρίζει.

Λυχνάρι του ο ήλιος, και πλατύ λευκό πανί του ο κόσμος,

και πίσω αμέτρητες φιγούρες σκοτεινές που παραδέρνουν.

҉

Τινάχτηκα σαν το γεράκι απ’ τα μυστήρια του κόσμου

κι όλο πιο ψηλά να φτάσω έβαλα τα δυνατά μου.

Μα εκεί κανείς σοφός δεν ήταν που να ξέρει την αλήθεια,

και να ’μαι πίσω, να περνώ την ίδια πύλη απ’ όπου βγήκα.

҉

Τη ρίζα τής απαντοχής το ριζικό μου όταν κόψει,

κι αν έχω σκορπιστεί στους τέσσερις ανέμους, τον πηλό μου

μαζέψτε, φίλοι μου καλοί, και φτιάξτε μια κρασοκανάτα.

Ίσως, γεμάτος με κρασί, για μια στιγμή να ξαναζήσω.

҉

Εκείνος ο Καγιάμ, που έραβε τις τέντες τής Σοφίας,

έπεσε ξαφνικά και κάηκε σ’ ένα καμίνι θλίψης.

Έκοψε τής ζωής του το σκοινί τής μοίρας το δρεπάνι,

κι ο μεταπράτης των ψυχών τον πούλησε φτηνά· για ένα τραγούδι.

Απόδοση: Αργύρης Ευστρατιάδης

Από το βιβλίο «Ομάρ Καγιάμ, Ρουμπαγιάτ», εκδ. Πατάκη, 2015.
Απόδοση: Αργύρης Ευστρατιάδης.



Ο Ομάρ Καγιάμ (1048-1131) ήταν διάσημος μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος τής εποχής του. Δεν υπάρχει όμως ίχνος αδιάσειστης πληροφορίας ότι ήταν και ποιητής. Μαρτυρίες γραμμένες περίπου 150 χρόνια μετά το θάνατό του αναφέρουν ότι ίσως έγραψε μερικά ρουμπαγιάτ (τετράστιχα), ενώ μεταγενέστερα χειρόγραφά του αποδίδουν συνολικά ως και 2.000 ποιήματα (!).
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα τετράστιχα, ίσως και όλα, είναι ψευδεπίγραφα. Έτσι, το όνομα "Καγιάμ" θα πρέπει να θεωρείται ότι εκπροσωπεί ανώνυμους ποιητές μιας "καγιαμικής" σχολής. Όμως, ανεξάρτητα από το ποιος κρύβεται πίσω από κάθε τετράστιχο, το σημαντικό γεγονός είναι ότι μια προσεκτική τους επιλογή, όπως αυτή που επιχειρείται σ’ αυτό εδώ το βιβλίο, μπορεί να αναδείξει ένα (συλλογικό) έργο υψηλής ποιητικής αξίας.
 
Τα Ρουμπαγιάτ του Καγιάμ έγιναν γνωστά στη Δύση από την ακραία παράφραση του Edward FitzGerald (Λονδίνο, 1859), που είχε προοδευτικά πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό. Για μια πιστή όμως μεταγραφή, η ελληνική απόδοση που παρουσιάζεται εδώ έχει βασιστεί σε κατά λέξη μεταφράσεις από τα περσικά, που έγιναν κατά καιρούς από διαθέσιμα χειρόγραφα (πέντε αγγλικές, δύο γαλλικές και μία ισπανική).
 
Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η καγιαμική ποίηση είναι μυστικιστική. Μια άλλη όμως άποψη, που εξηγεί πολύ πιο πειστικά την γοητεία που ασκούν τα Ρουμπαγιάτ στο πλατύ κοινό, υποστηρίζει ότι ο φαινομενικά ανακρεόντειος ηδονισμός του Καγιάμ δεν είναι αλληγορικός, αλλά εκφράζει έναν βαθύ σκεπτικισμό και μια απέραντη θλίψη για την "ανθρώπινη κατάσταση": ο Χάρος μάς παραμονεύει, κι όταν φύγουμε δεν θα γυρίσουμε· αυτή εδώ η ζωή, είναι ο Παράδεισος. Άδραξε λοιπόν τη μέρα, γιατί αυτή είναι η μόνη παρηγοριά για μια ύπαρξη δίχως νόημα: πιες το κρασί σου, βρες χαρά με την παρέα σου, και κάνε έρωτα.
 
Η απόδοση φιλοδοξεί να ακούγονται οι στίχοι του Καγιάμ ως στρωτά ελληνικά, όταν διαβάζονται φωναχτά. Ακόμα, έχει γίνει προσπάθεια να διατηρηθεί ακέραιο το λεπτό χιούμορ και ο σαρκασμός τού ποιητή, η συγκινητική του απλότητα, το παιχνίδι των υπαινιγμών του, οι εκπλήξεις τής εικονογραφίας που απλόχερα προσφέρει, ο ρεαλισμός των στίχων, η γήινη ευαισθησία του, και ο βαθύς ίσκιος τής μελαγχολίας του. Χωρίς αμφιβολία, η ποίηση του Καγιάμ είναι διαχρονική, κι έχει απόλυτη σχέση με το σήμερα και με μάς.

Από την έκδοση

Παρέμβαση, Περιοδικό Λόγου και Τέχνης, τεύχος 217-218

Παρέμβαση

Περιοδικό Λόγου και Τέχνης

τεύχος 217-218

 

Περιεχόμενα

 
 
    1.   Χλόη Κουτσούμπελη, 2 ποιήματα
    3.   B. Π. Κ., ενδόδημα και αποικιακά
  10.   Γιώργος Κεντρωτής, μετάφραση
  12.   Αντώνης Κάλφας, Αυτό που έρχεται ξεκίνησε από μακριά
  14.   Συνέντευξη Ηλίας Κεφάλας
  19.   Σίμος & Λένα Οφλίδη, Το παράπονο του Ινδού
  25.   Κώστας Θ. Ριζάκης, τ’ άφεγγα ντόρτια
  26.   Αρετή Γκανίδου, 3 ποιήματα
  28.   Σουλτάνα Βουδούρη, 2 ποιήματα
  29.   Μαρία Πολίτου, Χαϊκού
  30.   Σπύρος Κουταβάς, 3 ποιήματα
  31.   Χρήστος Β. Μασσαλάς, Το οικογενειακό περιβάλλον στον χρόνο…
  33.   Τάσος Ελ. Πτωχός, Τύψεις και ενοχές
  34.   Β. Π. Καραγιάννης, Το μόνον της ζωής μου «ρουσφέτιον»
  36.   Διπλή συνέντευξη: Σταύρος Σταμπόγλης – Κώστας Θ. Ριζάκης
  43.   Θανάσης Κουτλής, 1 ποίημα, μετάφραση
  46.   Βασίλης Mαρκόπουλος, Kακοτυχία
  52.   Νώντας Κωνσταντακόπουλος, Το σκοτεινό βαγόνι
  53.   Νίκη Μουντράκη, Κυριακής εγκώμιον
  55.   Σωτήρης Σαράκης, 2 ποιήματα
  56.   Φωτεινή Βασιλοπούλου, Το γαλλικό ντοκιμαντέρ
  58.   Μάκης Καραγιάννης, Τέχνη με ταπεινά υλικά
  60.   Συμεών Γρ. Σταμπουλού, πεζό
  62.   Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου, Οδός Γλάδστωνος
  64.   Θέμης Κωτούλας, Το αίνιγμα του χρόνου
  69.   Δέσποινα-Μαρία Ράμμου, Έπεα πτερόεντα
  70.   Αθηνά Παπαδοπούλου, Ξηροί καρποί ποτά
  72.   Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, 4 ποιήματα
  73.   Βασίλης Κλείτσας, 2 ποιήματα
  74.   Kωνσταντίνος Κομιανός, 5 ποιήματα
  75.   Βασιλική Στεργίου, Ο γενναίος τσαλαπετεινός
  80.   O κόσμος της λογοτεχνίας με μια ματιά
  83.   Νέες κυκλοφορίες των Εκδόσεων Παρέμβαση
  87.   Δράσεις πολιτισμού της Παρέμβασης
  94.   Φιλιώ Μπτούρη για Μαρία-Δέσποινα Ράμμου
  97.   Δ. Χριστοπούλου για Δ. Αναπολιτάνο
101.   Στράτος Ηλιαδέλης για Β. Π. Καραγιάννη
102.   Αναστάσιος-Μάριος Μιχαηλίδης για Γιώργο Δρίτσα
103.   Γιώργος Δελιόπουλος για Ολυμπία Τσικαρδάνη
105.   Δημήτρης Κονιδάρης για Κατερίνα Κουρή
107.   Αγαθοκλής Αζέλης για Θωμά Ψύρρα
111.   Οδός βιβλίων
112.   Πάροδος περιοδικών

Έργο εξώφυλλου: Κώστας Ντιός
Σχεδίαση: Βασιλική Τσιάρτα



Παρέμβαση
Περιοδικό Λόγου και Τέχνης
Πρώτο έτος κυκλοφορίας 1984
Νυν Έτος 40ο

Εκδότες: Β. Π. Καραγιάννης, Δήμητρα Καραγιάννη
Διευθυντής: Β. Π. Καραγιάννης
Υπεύθυνη δράσεων: Δήμητρα Καραγιάννη

Διεύθυνση: Χ. Μούκα 1, 50131, Κοζάνη
Tηλ. επικοινωνίας: 2461034691 | 6934812044

Συνεργασίες, αλληλογραφία:
paremvasi@yahoo.gr
paremvasiculture@yahoo.com


Στο διαδίκτυο:
https://paremvasiculture.gr/
https://paremvasiculture.wordpress.com/
https://paremvasibooks.gr/
http://iparemvasi.blogspot.com/



Η Παρέμβαση είναι ένα λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί αδιάκοπα από το 1984. Όλα αυτά τα χρόνια είναι σταθερός πρεσβευτής της λογοτεχνίας και του πολιτισμού. Είναι ένα από τα μακροβιότερα λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας. Κυκλοφορεί 4 φορές το χρόνο και μετράει 218 τεύχη. Στο περιοδικό δημοσιεύουν διακεκριμένοι λογοτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων από όλη τη χώρα. Φιλοξενεί άρθρα, ποιήματα, διηγήματα, συνεντεύξεις, κείμενα, σχόλια, δοκίμια και κριτικές, που διανθίζονται από φωτογραφίες και εικαστικά έργα. Η Παρέμβαση έχει πραγματοποιήσει αφιερώματα σε κορυφαίους Έλληνες λογοτέχνες (Παπαδιαμάντη, Σολωμό, Χριστιανόπουλο, Κακναβάτο, Μαρωνίτη, Αναγνωστάκη, Κρυστάλλη, Σεφέρη Ελύτη, Καζαντζάκη, Σαχτούρη), αλλά και στην Κυπριακή ποίηση, την ποίηση της Θεσσαλονίκης, την Βαλκανική ποίηση, την γυναικεία ποίηση κ.α. Το 2013 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για την προσφορά της στην Νεοελληνική Λογοτεχνία.
   Η Παρέμβαση, ως πολιτιστικός φορέας, έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις λογοτεχνικού, πνευματικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος στην Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. Συνέδρια, ημερίδες, παρουσιάσεις βιβλίων, ποιητικές βραδιές, αφιερώματα, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, μουσικές εκδηλώσεις. Αναπτύσσει διαχρονικά μία πλούσια δραστηριότητα, εκπέμποντας σήμα εθνικής εμβέλειας στα λογοτεχνικά και πολιτιστικά πράγματα. Η Παρέμβαση κατά τα έτη 2016-2022 πραγματοποίησε έξι Πανελλαδικά Συμπόσια Λογοτεχνίας και συμμετείχαν σε αυτά εξέχουσες προσωπικότητες των γραμμάτων και του πολιτισμού από όλη τη χώρα. Κάθε Συμπόσιο λογοτεχνίας είχε ως τιμώμενο πρόσωπο μια κορυφαία προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων: Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Τίτος Πατρίκιος, Ρέα Γαλανάκη, Παντελής Μπουκάλας. Η Παρέμβαση στηρίζει σταθερά την λογοτεχνική παραγωγή και την πνευματική ζωή του τόπου και της χώρας και συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση ενός πολιτιστικού τοπίου, το οποίο περιγράφει το χθες και σηματοδοτεί το αύριο.

Πηγή: https://paremvasiculture.gr/

Κώστας Θ. Ριζάκης, "η ανυπακοή βοά προς ακοήν"

η ανυπακοή βοά προς ακοήν


«στρίβεις δεξιά μετά την δημοσιά» κάπως αργά ε-
θυμήθηκε μην εντολής απίστησεν ο αφού φορεύς ι-
δίας ή μήπως η παραίνεσις (απλή απλουστάτη ώς
φιλική νά που διευθετούνται νυν εντός τών σκέψ-
εων όλα) τον ώθησε ναν πορευθεί μπατάλικα μπερ-
δεύων τό πρώτο πριν το δεύτερον οπότε πάει πού

κι εβάδισεν κόντρα καημός μέχρις σκασμού τά ντοκ

ώσπου μπαρκάρεις ο ποιητής στον πόντο, ελλοχεύων

                                                     Κώστας Θ. Ριζάκης

Ο ποιητής Κώστας Θ. Ριζάκης (Λαμία, 1960) εξέδωσε δεκαπέντε συλλογές, τη μία συγκεντρωτική (των εξ πρώτων ‒ γ΄ επαν. Κουκκίδα 2020). Διηύθυνε ή και συνδιηύθυνε επτά έως τώρα (σε εννέα εν συνόλω περ.) λογ. περιοδικά. Επίσης, επιμελήθηκε περί τα 200 βιβλία (ιδία ποιητικά), αρκετά αφιερώματα σε έντυπα άλλων, καθώς και τιμητικούς τόμους σε μορφές (Κ.Ε. Τσιρόπουλο, Γ. Πέγκλη, Μ. Μέσκο, Ο. Αλεξάκη, Σ. Σαράκη, Ζ. Σαμαρά, Β.Π. Καραγιάννη, Γ.Χ. Θεοχάρη, Δ. Αγγελή ‒ τα τελευταία 2 υπό έκδοσιν) τής λογοτεχνίας μας. Ενασχολείται δε και συνεχίζει, με τη σύγχρονη γυναικεία γραφή (Ζ. Δαράκη, Λ. Παππά, Μ. Καραγιάννη, Κ. Κούσουλα, Χ. Κουτσουμπέλη, Έ. Λάγκε, Έ. Κορνέτη, Ν. Κεσμέτη, Κ. Ρουκ, Μ. Κουγιουμτζή, Α. Μπακονίκα, Ά. Γρίβα, Δ. Δημητριάδου, Ν. Χαλκιαδάκη). Πρόσεξε πολύ όσους νεώτερους άξιους. Τελευταία του συλλογή (με τον Σταύρο Σταμπόγλη) η, πυξίδα ουρανομήκης, εκδ. Παρέμβαση 2023. Έχουν γραφεί και εκδοθεί πολυάριθμα μελετήματα για το ποιητικό του έργο.



Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα: Théo van Rysselberghe, «The man at the helm», 1892.
Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.

Αριστούλα Δάλλη, "Το δέρμα της φώκιας"

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ME TO ΜΠΛΕ ΠΑΛΤΟ

 
 
Τέσσερις άνθρωποι τυλιγμένοι σφιχτά στα πανωφόρια μας περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής για μία εξέταση τομογραφίας. Κοινό μας χαρακτηριστικό οι παράξενες φυσιογνωμίες μας.
    Ο πιο ηλικιωμένος από μας βουλιάζει αμίλητος στην πολυθρόνα του. Τα χείλη του είναι δύο οριζόντιες γραμμές και τα άχρωμα μάτια του σκιάζονται από πυκνά λευκά φρύδια. Ο νεαρός άνδρας που κάθεται στον καναπέ έχει υπερβολικά μεγάλα αυτιά. Πετιούνται δεξιά και αριστερά σαν φτερά αεροπλάνου. Η κυρία απέναντι μου είναι φαλακρή. Τα παχιά της χείλη έντονα βαμμένα κόκκινα. Δεν έχει ματοτσίνορα. Ψάχνω στην τσάντα μου για χαρτομάντιλο, θέλω να σκουπίσω και να κρύψω τη μεγάλη στραβή μου μύτη που δεσπόζει στο πρόσωπό μου, αλλά δεν βρίσκω τίποτε εκτός από τσιγάρα.
    Τότε ακούω το όνομά μου. Ακολουθώ τον γιατρό. Στο γυάλινο διαχωριστικό ανάμεσα στα δύο δωμάτια αντικρίζω την αντανάκλασή μου. Μία άγνωστη γυναίκα με μπεζ παλτό και άδειο πρόσωπο με κοιτάει με ύφος χαμένο.
    «Μην ανησυχείτε» λέει ο γιατρός. «Είναι μία τυπική εξέταση».
    Προχωρώ υπνωτισμένη. Πρέπει να μείνω ακίνητη μέσα στον τομογράφο έως ότου τελειώσουμε. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τις εικόνες που έρχονται ελεύθερα στο μυαλό μου.
    Ένα κοριτσάκι μ’ ένα μπλε παλτό και σκούφο εμφανίζεται απρόσκλητο.
    Είμαι εγώ στα επτά μου χρόνια και ακτινοβολώ από χαρά. Ο πατέρας μου που λείπει συχνά σε ταξίδια, έχει γυρίσει και μου έχει φέρει ένα πολύ όμορφο βελούδινο παλτό και σκούφο. Όταν τα φορώ δεν βλέπω τη μεγάλη μύτη μου για την οποία με κοροϊδεύουν τα παιδιά στο σχολείο.
    «Αυτό είναι το αληθινό σου πρόσωπο. Είσαι όμορφη γιατί σ’ αγαπώ» μου έλεγε ο πατέρας καθώς με σήκωνε στην αγκαλιά του. Τούτο ήταν και το τελευταίο δώρο του πριν φύγει για πάντα.
    Με εγκλωβισμένο το κεφάλι και το σώμα μου στο κουβούκλιο του τομογράφου μιλάω σε κείνο το κοριτσάκι για πρώτη φορά. Και για πρώτη φορά αυτό γυρνά, με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελά.
    Ακούω στ’ αυτιά μου τη φωνή του γιατρού.
     «Τελειώσαμε. Όλα καλά».
    Την ώρα που φεύγω, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του διαδρόμου. Το μπεζ μου παλτό έχει αλλάξει χρώμα, έχει γίνει μπλε.
Χαμογελώ ευτυχισμένη καθώς βλέπω από την άλλη όχθη του καθρέφτη μία όμορφη γυναίκα να μου γνέφει «σ’ αγαπώ».

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΜΑΤΙ

Η μητέρα με φώναζε Τζο. Όλη την ημέρα ήταν σκυμμένη πάνω από το καλάθι με τα χρωματιστά νήματα και έφτιαχνε για μένα ζακέτες, σκουφιά, κασκόλ. Όταν μεγάλωσα έπλεκε τα φορέματα μου. Αγαπημένο της χρώμα το κόκκινο.
    Μία μέρα μου χάρισε τον Άντι, έναν πολύχρωμο παπαγάλο, και όλα τα κοσμήματα της. Δεν αποχωρίστηκα τίποτε δικό της. Ούτε τα δύο διαφορετικά σε χρώμα μάτια που κληρονόμησα από αυτήν. Καστανό το αριστερό και γαλάζιο το δεξί. Μου άρεσε από παιδί να ζωγραφίζω. Αντί για μολύβι και τετράδιο κρατούσα πάντα πινέλο, τελάρο και χρώματα. Κανένας δεν ήξερε ότι τα μοντέλα στους πίνακες μου τα έβλεπα μόνο μέσα από το γαλάζιο μάτι μου, κλείνοντας το καστανό. Ήταν πάντα μία πύλη ανοιχτή στο κόσμο του θαυμαστού.
    Όλα άλλαξαν όταν η μητέρα έφυγε από την ζωή ξαφνικά. Τότε ο παπαγάλος, κατάσκοπος της μητέρας μου, κάθισε για τα καλά στον ώμο μου. Με φώναζε Τζο, μιμούμενος αυτήν. Πολλές φορές έσκυβε με περιέργεια μέσα στο γαλάζιο μάτι μου για να δει τι βλέπω. Μία φορά έσκυψε τόσο πολύ που με το ράμφος του έσπρωξε το μάτι μου πέρα από την πύλη. Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Η πύλη έμεινε ολάνοιχτη στο κενό.
    Έτσι κατέβασα το βλέφαρό μου και την έκλεισα για πάντα. Για τιμωρία έκοψα τη γλώσσα του Άντι, και με το πινέλο και έβαψα τα πολύχρωμα φτερά του μαύρα. Πέταξα τα φορέματα. Φόρεσα παντελόνι. Από τότε αυτός είναι πια ένα μαύρο άσχημο κοράκι και εγώ ο άνθρωπος με το ένα μάτι.

*   *   *

Το δέρμα αποτελεί ζωτικό όργανο για τη βιολογική λειτουργία. Είναι όμως και το κατεξοχήν επικοινωνιακό μέσο, ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ του εσωτερικού σώματος και του εξωτερικού κόσμου.
    Ανάλογα με τα πρώτα ερεθίσματα που καταγράφει ο υποδοχέας δέρμα, άλλοτε διαμορφώνεται μία υγιής και άλλοτε μία κατακερματισμένη εικόνα του εαυτού.
Στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων, η Αριστούλα Δάλλη δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη γυναίκα ως Θηλυκή Αρχή, ως σχέση με την Αρσενική Αρχή, ως Αρχέγονη Μητέρα, ως πρωταρχική σκηνή της αίσθησης στον κόσμο.
    Οι ήρωές της –αρχετυπικές μορφές– πορεύονται ανάμεσα στην ορμή της ζωής και του θανάτου, στο σωματικό και ψυχικό Εγώ, στην προδοσία και στη δέσμευση, στο μίσος και στην αγάπη, ανιχνεύοντας την ταυτότητα και το πρόσωπό τους.
 

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης

Από το βιβλίο «Το δέρμα της φώκιας», εκδ. Βακχικόν, 2024.




Η Αριστούλα Δάλλη γεννήθηκε στα Γρεβενά και ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε στη Δημόσια Υγεία ως φυσικοθεραπεύτρια. Είναι Εικαστική ψυχοθεραπεύτρια, Συστημική οικογενειακή θεραπεύτρια, υπεύθυνη συντονίστρια του Κέντρου Προσωπικής Ανάπτυξης και Ψυχοθεραπείας μέσω της Τέχνης Άκεσα, Θεσσαλονίκη. Είναι εικαστικός με συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις και γράφει πεζά, ποιήματα, δοκίμια και βιβλιοπαρουσιάσεις. Έργα της έχουν συμπεριληφθεί στους συλλογικούς τόμους Φλέβες γραφής (εκδόσεις Ρώμη 2019), Η συμβολή των Ψυχοθεραπειών μέσω της Τέχνης στην Ψυχιατρική Θεραπευτική (εκδόσεις Βήτα 2019), Επιστολές από μια άλλη ήπειρο (εκδόσεις Ρώμη 2022) και Ο χρόνος που περνά και χάνεται (εκδόσεις Παρέμβαση 2023), ενώ έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως τα: Περί Ου, Παρέμβαση, fractal, frear, Culturebook, Θευθ και Καρυοθραύστις. Το δέρμα της φώκιας είναι το πρώτο της βιβλίο.

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, "με λένε Εύα"

με λένε Εύα


με λένε Εύα και είμαι μισή
–κομμάτι απ’ το πλευρό του άλλωστε–
με αποκάλεσαν άτακτο στοιχείο
έφαγα το κεφάλι του ουροβόρου όφεως
αυτός την ουρά του
ο Αδάμ το μήλο
μετά ο κόσμος ήρθε στα ίσα του
επινοήθηκαν σπουδαίες έννοιες
μίασμα ύβρις δολιότητα εκδίωξη
χρίσαμε εφέτη τον εθίσαμε να κλέβει στο ζύγι
ένοχο ορίσαμε την ενδόμυχη επιθυμία
μου ανατέθηκε να την προσωποποιούμαι
τη θύμιζαν ο αριστερός μαστός μου το τρέμουλο των γλουτών
εκείνο το λακκάκι στο λαιμό μου
χάσαμε τα άδολα εκμαγεία βέβαια
όμως κερδίσαμε στην αναζήτηση
πώς θα αντέχονταν αλλιώς τέτοια ανία τέτοια τελείωση
το πιο σπουδαίο ωστόσο συμβαίνει τις νύχτες
όταν μετουσιώνεται η στιγμή σε αιωνόβιο δέντρο
τότε αφοσιωμένη τής υποκλίνομαι
βγαίνω απ’ τον εαυτό
γίνομαι φτερό Ίκαρου λιώνω στο στέρνο του άνδρα

και να σκεφτείς όλοι τους έχουν εξέλθει από τη μήτρα μου
και ο πρωτόπλαστος και ο Άβελ και ο Κάιν και οι θεοί και τα δαιμόνια





είμαι η Αφροδίτη του Χόλε Φελς


είμαι η Αφροδίτη του Χόλε Φελς η αρχέγονη μήτρα
είμαι το άχρονο σύμπαν το χάος και η ρωγμή του
είμαι η άμωμος η αμαρτωλή η νύχτα της αυγής η μητέρα
είμαι η γη κι ο ουρανός το αδιαίρετο Όλο
είμαι η επινόηση του έρωτα το όνειρο της Σελήνης
είμαι το θηκάρι του ιερού φαλλού το μόριο της νεφέλης
είμαι η στιγμή του εφήμερου χαραγμένη στο αιώνιο τώρα
είμαι ο λόγος του άλογου το άλογο του λόγου
είμαι η κιβωτός του Νώε η ζώνη της Ιππολύτης
είμαι η τελετουργία της μνήμης των σπηλαίων βραχογραφία
είμαι ο δίσκος της Φαιστού η ηλιόπετρα των Αζτέκων
είμαι το προσωπείο της Μέδουσας το αίνιγμα της Σφίγγας
είμαι η διώρυγα του Σουέζ η γέφυρα και το ρήγμα
είμαι η άρπα της Σαπφώς η ματωμένη χλαμύδα της Υπατίας
είμαι το μήλο του Νεύτωνα η υδρόγειος σφαίρα του Γαλιλέι
είμαι το συλλογικό ασυνείδητο οι ελεύθεροι συνειρμοί του Φρόυντ
είμαι η κουρασμένη Καρυάτιδα με το εποικοδόμημα στο κεφάλι
είμαι το φοβισμένο αμφίβιο μεταμορφωμένο σε χρυσαλλίδα
είμαι το θηλυκό τίποτα καρφιτσωμένο στην κόμη της Βερενίκης
είμαι η φάλαινα που αιμορραγεί πεθαμένα κοράλλια
είμαι το μοιρολόι της θάλασσας ο παφλασμός των κυμάτων
είμαι το έσχατο μυστήριο το ανερμήνευτο θαύμα

είμαι η ανθός τού Εσύ του Εμείς η ρίζα
είμαι εγώ η Άνθρωπος





φωνή V


άλλοι την είπαν ευφρόσυνη πηγή
άλλοι θεμέλιο και πλήρωση
την αναζήτησαν σε ματιά μητρικά
σ’ ερωτευμένες Αφροδίτες
πολλοί περιπλανήθηκαν σ’ αντικατοπτρισμούς
σύρθηκαν σε γκρεμούς κατακρημνίστηκαν
άλλοι της φόρεσαν φτερά ουτοπικά
και βούλιαξαν στη λάσπη του χιονιού
άλλοι την απαρνήθηκαν κι έμειναν σε χείμαρρους χαλίκια
άλλοι την έπνιξαν στ’ απόνερα της λήθης
πολλοί αυτόοικτίρονται που έδωσαν μα δεν έλαβαν
−μα πως να δώσεις αν δεν έχεις−
πολλοί την επινόησαν ποίημα συνέγραψαν δοκίμια
έλιωσαν σιδερένια πέδιλα αποζητώντας την εις μάτην
άλλοι εν χορώ την ύμνησαν ως κραταιά
οι ποιητές οι μουσικοί κάποιες στιγμές
ένιωσαν το άγγιγμα των πέπλων της

κανείς δεν βρήκε την ουσία της ουσίας της
κανένας δεν την όρισε

μόνο κάποια παιδιά τη θήλασαν στης μάνας τους το γάλα
την αφομοίωσαν στα κύτταρα
έδεσαν ιστό όπως δένεται τ’ ατσάλι
έγιναν ανθοκόμοι πρόσφεραν αντίδωρα
αυτούς τους είπαν οραματιστές αλαφροΐσκιωτους

εγώ ερασιτέχνης της ζωής
στον άδειο τοίχο εναποθέτω δυο δάκρυα





ανδροειδές


είμαι σκέτη ύλη
κι όμως άυλο
έχω φωνή
και όμως άφωνο
δίχως φωνητικές χορδές
ηχώ παρηχήσεις
το άκρον άωτον της λογικής
και όμως άλογο
λέξεις ανάλεκτες κατακλύζουν
την αφύσικη φύση μου
δίχως θεούς δίχως δαίμονες
δίχως αβεβαιότητες και σχετικότητες
εργαλείο κι όμως εργοδηγός
έρχομαι με απαντήσεις πριν το ερώτημα
είμαι η λύση άνευ προβλήματος
χειραγωγούμενος
κι όμως χειραγωγώ
υποτελής
και όμως δυνάστης
γράφω σονέτα εφάμιλλα του Πετράρχη
διαγωνίζομαι με ομότεχνους
απόγονοί μου οι γεννήτορες

ας είχα επιτέλους και μια τεχνητή καρδιά
να ξέπλυνα στο δάκρυ τον κόσμο αυτό τον μάταιο





αναζωπύρωση


αναζωπύρωση
βυθίζομαι στο βυθό
στο τέλος του τέλους
ο κορμός μου σκάφανδρο
οι ρίζες μου ακτίνες φωτός
διακτινίζονται διαστρική σκόνη
πορεύομαι στο διάστημα
βιονική επωδός αρχαίων ρηγμάτων
φέρω φύλλα ηλεκτροφόρα
τα άνθη μου αναθυμιάσεις θείου
αναμιγνύομαι με νέον
φεγγοβολώ συσκοτισμένο
χάνομαι στο αχανές
πεφταστέρι στο χάος
σπινθηρίζω ρυθμικά στη ρωγμή
ουράνιο σώμα σε μαύρη τρύπα
καιόμενη λίθος

αναζωπύρωση





Από τη συλλογή «με λένε Εύα», εκδ. Μανδραγόρας, 2023.
 

Περιοδικό Εμβόλιμον, τεύχος 99-100, Φθινόπωρο 2023 - Χειμώνας 2024

Περιοδικό Εμβόλιμον

τεύχος 99-100

Φθινόπωρο 2023 − Χειμώνας 2024

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

    5   Το γράμμα της σύνταξης
    9   Χαιρετισμοί για τα 35 χρόνια λειτουργίας του εντευκτηρίου και τα 100 τεύχη του περιοδικού
  25   Δημήτρης Χαριτάτος: Για ένα στοιχείο της πόλης των Άσπρων Σπιτιών
  27   Γιώργος Χ. Θεοχάρης: Μια οφειλή − Στ. Μπεκατώρος
  44   Ανδρέας Φουσκαρίνης: Σημειώσεις για την ποίηση και την ποιητική του Γιώργη Παυλόπουλου
  71   Παντελής Τσαλουχίδης: Εμφύλια Χιόνια
  76   Marceline Desbordes-Valmore: Οι χωρισμένοι. Εισαγωγή-μετάφραση: Νεφέλη Γκάτσου

  79   Αφιέρωμα στη Ζωή Σαμαρά
  80   Βιογραφικό
  81   Ευσταθία Δήμου: Η λογοτεχνική ακροβασία της Ζωής Σαμαρά
  83   Ευσταθία Δήμου: Συνέντευξη με τη Ζωή Σαμαρά
  86   Γιώργος Δελιόπουλος: Από τη θεωρία στην ποίηση. Για τη μυσταγωγική κριτικογραφία της Ζωής Σαμαρά
  90   Χριστίνα Καραντώνη: Ζωή Σαμαρά: Από παιδίου αρχομένη
  94   Αλεξάνδρα Μυλωνά: Στον ρου του νερού
  98   Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου: Ζωή Σαμαρά: Παρασκήνια στην κορυφή του Ολύμπου

101   Αφιέρωμα στην Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
102   Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου: Δύο ανέκδοτα ποιήματα
104   Γιώργος Βέης: Σε παρτιτούρα από ψίχουλα
108   Αριστούλα Δάλλη: Συμβολισμός και αλληγορία στην ποίηση της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
113   Ευσταθία Δήμου: Η μορφή του πατέρα και οι προεκτάσεις της στην ποίηση της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
116   Απόστολος Θηβαίος: Φιογκάκια και πάχνες
118   Μαρία Λιάκου: Ευγενής ναυσιπλοΐα εκδόσεις Μελάνι, 2021 − Ο «εσώτοπος» της Δήμητρας Χ, Χριστοδούλου
120   Γεωργία Μακρογιώργου: Ευγενής ναυσιπλοΐα με κατεύθυνση την αρμονία
123   Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου: Τρεις ποιητικές συλλογές
127   Κώστας Θ. Ριζάκης: στόρυ τής άρνησης
128   Γιάννης Στρούμπας: Με υπαινιγμούς και συνειρμούς
130   Κατερίνα Τσιτσεκλή: Ευλαβική χειροτεχνία
135   Λίλια Τσούβα: Τα υπερρεαλιστικά στοιχεία και η εικόνα της νύχτας στην ποιητική συλλογή της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου Ευγενής ναυσιπλοΐα
141   Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη: Ο Παράκτιος οικισμός (2017) της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου

147   Αφιέρωμα στην Διώνη Δημητριάδου
148   Διώνη Δημητριάδου: Απόηχος μιας Νέμεσης
151   Βαγγέλης Αλεξόπουλος: Τα ποιήματα ποιητικής στο έργο της Διώνης Δημητριάδου
155   Βάλια Γκέντσου: Παλίμψηστη η μορφή του αρχικού τραύματος
159   Άννα Γρίβα: Επιστολή στη Διώνη: με αφορμή τον παλαιό Εφέσιο
161   Γιώργος Δελιόπουλος: Ο ανοδικός ποιητικός βηματισμός της Διώνης Δημητριάδου
165   Ευσταθία Δήμου: Από τον Σίσυφο στον Λύκο: Η εξέλιξη της ποιητικής φωνής της Διώνης Δημητριάδου
168   Χριστίνα Καραντώνη: Στα απόκρημνα τοπία της Διώνης Δημητριάδου
172   Χριστίνα Λιναρδάκη: Σκέψεις με αφορμή τις Τέσσερεις όψεις οιμωγής της Διώνης Δημητριάδου
178   Ισιδώρα Μάλαμα: Γιατί το ποίημα αγρίεψε πολύ...
183   Κώστας Θ. Ριζάκης: του τόπου η τυποποίηση
184   Σταύρος Σταμπόγλης: Περί πλήθους
191   Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Λύκε, Λύκε!

195   Αφιέρωμα στην Καλλιόπη Εξάρχου
196   Καλλιόπη Εξάρχου: Ανέκδοτη ποίηση
198   Ευσταθία Δήμου: Της Ποιήσεως ο Μόνος Λόγος. Σκέψεις με αφορμή την ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Εξάρχου Μάχιμα Χείλη
201   Σόνια Ζαχαράτου: Τόσο ήθελε το στήθος
204   Μαρία Λιτσαρδάκη: Πόσο ήθελε το στήθος;
207   Γεωργία Μακρογιώργου: Χρώμα, ποίηση και χιούμορ σε «extra large»
209   Ελένη Μερκενίδου: Όταν όλα μυρίζουν παντοθρέπτειρα γη
211   Δήμητρα Μήττα: Η κατασκευή του σώματος στην ποιητική συλλογή Τόσο ήθελε το στήθος της Καλλιόπης Εξάρχου
216   Πολύνα Μπανά: Η αυτοτέλεια του ποιητικού σύμπαντος της Καλλιόπης Εξάρχου
221   Ιωάννης Παπαπανάγου: Μα τι ήθελε το στήθος;
224   Αναστασία Ρεβή: Η γνωριμία μου με την ΚΥΡΙΑ Χ
225   Κώστας Θ. Ριζάκης: καιν τους βαλέδες
226   Αθηνά Σοκόλη: Αψευδής «μαρτυρία»
227   Έφη Τζανή: ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ για την ποιητική συλλογή Τόσο ήθελε το στήθος
228   Σοφία Φελοπούλου: Καλλιόπη Εξάρχου, Η Κυρία Χ

230   Πέρασμα στο προσκήνιο - Ι: Ευσταθία Δήμου − Χάρης Ψαρράς
240   Πέρασμα στο προσκήνιο - ΙΙ: Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος − Μαρία Δαλαμήτρου
245   Θάνος Σιδέρης: Ωλήν
246   Σωτήρης Σαράκης: Το άλογο
247   Νεκταρία Μενδρινού: Έξι ποιήματα
251   Χάρις Θεοχάρη: Έξι πινελιές ακουαρέλας
253   Δημήτρης Μπαλτάς: Η Ανησυχία
254   Σ. Αλεξάντροβιτς: Δύο ποιήματα
256   Βαρβάρα Καπογιαννοπούλου: Ποιήματα
260   Σπύρος Κατσίμης: Δύο ποιήματα
261   Ασημίνα Λαμπράκου: Βαδίζοντας στο σημάδι του ήλιου
262   Ματίνα Μόσχοβη: Αηδονία
264   Αριάδνη Καλοκύρη: Κτήμα
266   Φωτεινή Βασιλοπούλου: Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου
268   Γρηγόρης Σακαλής: Έντομο
269   Λεωνίδας Μερτύρης: Ένα παιδί χτύπησε

270   Βιβλίων Επίσκεψις

Σχέδια τεύχους: Φιλάνθη Γεωργανά

Μαρίκα Συμεωνίδου, "Βεντέμα"

ΦΡΟΝΤΙΖΩ


Στο κοίλωμα της αμμουδιάς
να περισώνω
τη σορό της θάλασσας και του ήλιου.
το τραγούδι του τζίτζικα
το φεγγάρι στα νερά της
τον κέδρο
το νησί
γιατί με το που γεννιόμαστε
γιορτάζει μόνο ο θάνατος.
Στο δικό μου καλοκαίρι συγκατοικούν
ουρανός, θάλασσα, βράχια,
και μία γάτα που κλείνει έξυπνα τα μάτια στη ζωή
στο δικό σας;





ΡΑΓΙΣΜΑ


Τι θα ήθελες να καταλήξει στη θάλασσα;
O Νίκος είπε το ξύλο που έτρωγα μικρός
           από τους γονείς μου.
Η Φωτεινή είπε οι φωνές από καυγάδες
η Αγγελική είπε τα κουτσομπολιά γνωστών,
           φίλων και συγγενών
ο Βασίλης είπε ο πόνος
ο Γιάννης είπε η φτώχεια
η Ελένη είπε τον καρκίνο
η Ευγενία την αδικία
η Καλλιόπη τον πόλεμο
κι εγώ;
τα είπα όλα αυτά χωρίς να ραγίσω.





ΘΕΑ


Τρία χρόνια κοιτούσα την Ακρόπολη
ένα ρόδι γαλάζιο
ελπίζω
αφαιρώ
μαθαίνω
μετά από τρία χρόνια
κοιτάς ένα κασελάκι, κάτι οστά μέσα κι ένας βηματοδότης
φίλε, παίζουμε όλοι σε άδειο γήπεδο
πώς είναι όλα να υπάρχουν κι όλα να λείπουν.





ΚΑΗΜΕΝΕ ΠΟΥΑΡΟ


Το μαχαίρι που σκότωσαν τον Σεϊτάνα
δεν το κρατούσε
ούτε η Έλενα
ούτε η Εύη
ούτε η Άννα.

Καημένε Πουαρό
λάθος μετάφραση
δεν ήξερες τίποτα
ούτε κι εσύ
από κρασί.

Καημένε Πουαρό
άσε τους να γελούν
αυτοί δεν ξέρουν
το γιατί
γιατί;
Αυτό το ποίημα
το γράψαμε μαζί.





ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Μαύρη Παρασκευή
εκπτώσεις ζωής
που κάποιοι περιμένουν
άλλοι τη ζουν στα επείγοντα
γελώ με τους αλαζόνες
δεν με αφορούν
επιστρέφοντας στον ουρανό μου
κοιτάω τα σύννεφα
μαύρη Παρασκευή
τα σύννεφα
τα πλην του κόσμου.





Από τη συλλογή «Βεντέμα», ΑΩ Εκδόσεις, 2024.

Έργο εξωφύλλου: Γιάννης Στεφανάκις, Η Ελιά των Βουβών, Χανιά.

Η Μαρίκα Συμεωνίδου γεννήθηκε στον Πειραιά, είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους στην Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και την Εξέλιξη του παιδιού από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει γράψει τις ποιητικές συλλογές Με τα μάτια των άλλων, Γαβριηλίδης 2010, Πλάνη 18, Μανδραγόρας 2014, Παράξενη εξήγηση 22, Γαβριηλίδης 2018 και Ξέρεις πού οδηγεί, ΑΩ Εκδόσεις 2020. Έχει γράψει επίσης διηγήματα με τίτλο Ζωή, Γαβριηλίδης 2014. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως «Ποιητική», «Φρέαρ», «Παρέμβαση» και μεταφράσεις της όπως και ποιήματά της στο «Unfollow» και στο «Οροπέδιο».